Table of Contents

Hooikoorts

Waarom het meer is dan een loopneus.

Je kent dat gevoel wel, toch? Dat eerste moment in het voorjaar wanneer je neus begint te kriebelen. Je ogen beginnen te jeuken en je al weet wat er komen gaat. Hooikoorts. Voor de buitenwereld lijkt het misschien onschuldig, gewoon een loopneus en wat niezen. Maar voor mij — en ik weet dat ik niet de enige ben — is het veel meer dan dat. Het is een seizoen van strijd. Een constante poging om me aan te passen aan iets waar ik geen controle over heb, en vaak een test van mijn geduld en doorzettingsvermogen.

De eerste tekenen: “Niet weer…”

Het begint altijd hetzelfde. Die ene ochtend in maart. Als de lucht plotseling warmer aanvoelt en je door het raam kijkt en merkt dat alles groen en bloeiend is. “Niet weer,” denk ik dan altijd. En voordat ik het weet, voel ik het: een kriebel in mijn neus die overgaat in een onophoudelijke jeuk. Het lijkt wel alsof er een zwerm bijen mijn neusgaten is binnengevlogen.

Wat volgt, is altijd hetzelfde drama. De eerste keer dat ik moet niezen, is altijd hevig — zo’n niezen waar je lichaam zich letterlijk in een boog naar voren buigt. Meestal volgt er een tweede, derde, en soms wel een tiende keer. Mijn ogen beginnen te tranen, mijn neus begint te lopen, en voor ik het weet, ben ik weer die ene persoon op kantoor die onophoudelijk loopt te snuiten en niezen.

De slapeloze nachten: alsof ik nooit echt slaap

Het ergste komt pas ’s nachts. Als je hoest of niest, is het over het algemeen niet zo erg, maar als je neus volledig verstopt is, kun je gewoonweg niet ademen. En dus lig ik daar, wroetend in mijn bed, te draaien en te keren. Je wilt niet op je mond ademen omdat je keel dan gaat schuren, en tegelijkertijd is het zo moeilijk om op je rug te blijven liggen zonder het gevoel te krijgen dat je stikt. Als ik ’s nachts eindelijk in slaap val, is het een onrustige slaap, constant wakker worden, altijd het gevoel hebben dat ik “half” slaap.

En de volgende ochtend? Bedenk je een soort mist in je hoofd, alsof ik de hele nacht een marathon had gerend zonder adem te halen. Soms kan ik dan vaak niets meer doen dan mijn bed verlaten, een kop koffie drinken (of drie) en hopen dat de dag snel voorbijgaat.

Ik herinner me één keer, een paar jaar geleden, dat ik een belangrijk werkoverleg had. Ik was op, maar voelde me totaal niet “aanwezig.” Mijn hoofd was zo vol snot en neusspray, dat ik letterlijk een beetje in mijn eigen bubbel zat. Iedereen leek te praten over cijfers en projecten, terwijl ik eigenlijk alleen maar probeerde niet te niezen. Na dat overleg voelde ik me zo uitgeput — niet fysiek van het werk, maar mentaal, omdat ik constant moest vechten tegen alles wat mijn lichaam me aan het doen was.

Hooikoorts: Het ongemak van de buitenwereld

En dan is er de buitenwereld. Je gaat naar een verjaardag of een feestje, en zodra je begint te niezen of je neus snuit, hoor je altijd die onvermijdelijke opmerkingen: “Oh, heb je nou weer die verkoudheid?” Of “Ach, het is maar hooikoorts, dat stelt toch niet zoveel voor?”

Ik kan me nog herinneren dat ik een keer tijdens een zomerse barbecue bij vrienden stond, toen iemand opmerkte: “Jij hebt ook altijd van die rare allergieën hè?” Ik herinner me dat ik toen zo gefrustreerd was dat ik bijna wilde zeggen: “Ja, je hebt gelijk! Het is gewoon wat pollen die mijn immuunsysteem compleet gek maken.” Maar ik hou me in, want ik weet dat mensen het niet echt begrijpen.

De onzichtbaarheid van hooikoorts maakt het moeilijker om erover te praten. De meeste mensen denken niet verder dan “ach, je hebt gewoon een beetje last van je neus.” Maar hooikoorts is een overlevingsstrategie die je dagelijks moet toepassen, zelfs als je geen energie hebt om je bed uit te komen. Het is ook mentaal uitputtend. Je wil niet elke keer uitleggen wat het écht betekent.

Medicijnen: de tijdelijke redding, maar met bijwerkingen

Over medicijnen gesproken, ik ben echt een expert geworden in het testen van alles wat de apotheek te bieden heeft. Antihistaminica, neussprays, oogdruppels… Ik heb ze allemaal geprobeerd. Soms werkte het goed, soms helemaal niet. Eén keer heb ik een bepaald middel geprobeerd en ik voelde me direct verdoofd — alsof mijn hoofd vol zit met watten. Maar zonder die medicijnen was het nóg erger. Dus ik slikte door, wetende dat het me tijdelijk zou helpen, maar altijd met de wetenschap dat de bijwerkingen me ook achtervolgden.

Er was zelfs een paar keer dat ik dacht: “Misschien moet ik overwegen om een langdurige immunotherapie te proberen.” Dat klinkt als de ultieme oplossing, maar je moet eerst twee jaar in de gaten houden of je überhaupt in aanmerking komt, en dan nog is het niet gegarandeerd dat het je echt helpt. Twee jaar. Wie heeft er twee jaar de tijd voor?

Hooikoorts: Hoe ik ermee om ga (of probeer ermee om te gaan)

Gelukkig heb ik in de loop der jaren wel wat trucjes gevonden. Dit is om het voor mezelf dragelijker te maken. Vooral als het gaat om praktische dingen:

Ik probeer alles op tijd te behandelen. Zodra ik die kriebel in mijn neus voel, begin ik meteen met mijn medicijnen, zelfs als ik me er niet echt ziek door voel.
Mijn “hooikoorts-ritueel” is inmiddels een tweede natuur: een douche nemen zodra ik binnen kom na buiten te zijn geweest, mijn gezicht wassen met water, en mijn kleding meteen in de was. Ja, dat klinkt een beetje extreem, maar het voorkomt dat ik pollen binnenkrijg.
En ja, ik draag altijd een zonnebril. Zelfs als het bewolkt is. Niet voor de stijl, maar om die pollen uit mijn ogen te houden.

Ik probeer ook mijn sociale leven niet helemaal in te perken. Maar eerlijk, dat lukt niet altijd. Soms moet ik gewoon een paar dagen binnen blijven, omdat ik weet dat het buiten zo vol zit met pollen dat ik me dan alleen maar slechter voel.

Hooikoorts en de mentale toll

En dan, wat niemand je vertelt: de mentale toll die hooikoorts kan eisen. De maanden waarin je je nooit echt goed voelt, waarin je altijd moe en geërgerd bent, je werk niet goed kunt doen, je vrienden niet kunt zien, en zelfs de simpele geneugten van de lente niet kunt genieten — dat is pas echt zwaar. Soms voel ik me gewoon opgebrand door de allergieën, maar dan herinner ik me dat ik niet de enige ben.

Dus als je iemand kent met hooikoorts, wees dan geduldig. Het is niet alleen een “loopneus.” Het is een lichamelijke en mentale uitdaging waar je elke dag mee moet omgaan. En voor hen die met dezelfde strijd te maken hebben: we zitten er samen in!