Een paar liggende honden
In de diepte van de tuin die zo perfect gesnoeid was, voelde ik een niet te plaatsen onrust. Het pad voor mij, geflankeerd door de weelderige heggen, leidde naar een onverwachte ontmoeting. Voor mij lagen ze, een paar liggende honden, starend met een penetrerende blik die me vervulde met een gevoel van ongemak. Hun lichamen, glanzend als gepolijst obsidiaan, vingen het zonlicht zonder een enkele beweging toe te staan.
Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het gewoon beelden waren, onschadelijk en stil, maar iets aan hun aanwezigheid maakte het zweet op mijn voorhoofd parelen. Was het de manier waarop hun ogen leken te volgen, of de stille waakzaamheid waarmee ze het pad bewaakten? Bewegingloos als ze waren, leek het toch alsof ze elk moment tot leven konden komen.
De angst van twee imposante zwarte honden
Elke keer als ik door de siertuin loop, voel ik de zware blikken van de bronzen honden op me gericht. Ze zijn niet echt, dat weet ik, maar toch… hun aanwezigheid geeft me koude rillingen. Handgemaakt door vakmensen, dat staat als een paal boven water, maar staan ze daar als beschermers of als een voorteken? Hun 54 cm hoge gestalten liggen altijd op dezelfde plek, alsof ze iets bewaken dat wij stervelingen niet kunnen zien.
Die ochtend was het licht diffuus en grijs; de wolken hingen dreigend boven de tuin. Ik naderde de paar liggende honden met een beklemmend gevoel in mijn borst. Waren hun ogen gisteren ook zo gericht?
Het leek alsof elke stap die ik zette in de grindpaden werd gemonitord door hun glanzend, zwarte ogen. Mijn voetstappen leken luid in mijn oren terwijl ik dichterbij kwam, elke stap een echo van de bonzende angst in mijn borst. Met elke meter werd mijn ademhaling gejaagder, vervuld van het onheilspellende gevoel dat ik werd geobserveerd door meer dan alleen stenen wachters. ik zou zweren dat het ene beeld zijn hoofd ietsje had gedraaid. Onmogelijk natuurlijk. Toch?
Ode aan de kunst en schoonheid van dieren.
Sommige mensen vinden ze prachtig, een ode aan de kunst en schoonheid van dieren. Anderen, zoals ik, voelen een onbestemde onrust bij deze Paar liggende honden. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik me afvraag wat ze belichamen. Wat als ze meer zijn dan sculpturen? Wat als ze elk moment tot leven zouden kunnen komen? Met die gedachte versnel ik mijn pas, mijn ogen gericht op het pad voor me, tot ik veilig thuis ben.
Het was op dat moment, met die zwarte, glanzende beelden op de achtergrond, dat ik wist dat ik nooit meer dezelfde zou zijn. Dit sluimerende gevoel van angst, die blikken die niet loslieten… Ik nam een diepe adem en zette door, wetende dat sommige angsten alleen in de geest bestaan, maar nooit gemakkelijker worden om mee te leven.
Bekijk nog meer Bronzen beelden en lees hun verhalen.
